استفاده از ایمپلنت قابل کاشت در بدن بجای کارت بانکی!
بیست و یکم: یک استارتاپ لهستانی اهتمام دارد نوعی از ایمپلنت ها را توسعه دهد که می توانند برای پرداخت به کار بروند و جای کارت های اعتباری را بگیرند.
به گزارش بیست و یکم به نقل از ایسنا و به نقل از دیجیتال ترندز، حدودا ۱۷ میلیارد کارت بانکی در گردش وجود دارند که روزانه به جابه جایی مقادیر غیرقابل تصوری از سرمایه در سرتاسر جهان کمک می کنند. استفاده از این کارت ها نسبت به کشیدن انگشت یا ضربه زدن، به کمی تلاش بیشتر نیاز دارد. با این حال، برای تعداد بسیار کمتری از کاربران، استفاده از کارت بانکی یا تلفن برای پرداخت هزینه یک محصول، به طرز ناامیدکننده ای قدیمی و دشوار به نظر می آید.
این افراد که هم اکنون تعداد آنها به حدود ۶۰۰ نفر می رسد، انتظار دارند که پرداخت ها به همان سرعت و آسانی انجام شوند که دست خویش را تکان می دهند. این کار به یک سبک و ترفند فکری جدی نیاز دارد. تنها چیزی که برای این هدف لازم به حساب می آید، تمایل به کاشت یک ایمپلنت پرداخت زیر پوست است که طول آن به حدود ۲۸ میلی متر می رسد.
یک استارتاپ لهستانی معروف به "والتمور"(Walletmor) اهتمام دارد امکان این شیوه نوین پرداخت را فراهم آورد.
"ووتک پاپروتا"(Wojtek Paprota)، بنیان گذار و مدیر اجرایی والتمور اظهار داشت: ما اولین ایمپلنت های پرداختی جهان را طراحی و ابداع کرده ایم که در سطح جهانی پذیرفته شده اند. این یک ایمپلنت پرداخت است که میتوان از آن در نیویورک، پاریس یا بانکوک استفاده نمود. این ایمپلنت یک دستگاه اعجاب انگیز است.
پرداخت به سبک سایبورگ
پاپروتا که یک کارآفرین استارتاپی با سابقه مدیریت است، مفهوم والتمور را چند سال پیش ارائه نمود. او این ایده را درحال خواندن یک رمان علمی-تخیلی لهستانی به دست آورد. صحنه ای که او را تحت تأثیر قرار داد، صحنه ای بود که در آن شخصیتی با استفاده از یک تراشه هوشمند تعبیه شده در بدن، دری را باز می کند. پاپروتا اظهار داشت: من با خود فکر کردم که این اعجاب انگیز است. هم اکنون چنین فناوری هایی در بازار وجود دارند اما من هیچ گاه آنرا برای هدف پرداخت در نظر نگرفته بودم.
همانطور که پاپروتا خاطرنشان کرد، ایده کاشتن دستگاهی در بدن که خیلی بزرگ تر از یک دانه برنج نباشد، بی سابقه نیست. زمانی که "کوین وارویک"(Kevin Warwick)، استاد بخش سایبرنتیک "دانشگاه ریدینگ"(University of Reading) انگلستان، در سال ۱۹۹۸ تصمیم گرفت یک تراشه سیلیکونی را که در یک لوله شیشه ای محصور شده بود، زیر پوست بازوی چپش قرار دهد، این مورد خبرساز شد.
ایمپلنت به یک کامپیوتر مرکزی متصل می شد تا به وارویک امکان دهد که درها را باز کند و چراغ ها را به آسانی با قدم زدن در آزمایشگاه خود روشن کند. در آن زمان، وارویک گزارش داد که به سرعت احساس کرده ایمپلنت با بدن او یکی شده است.
پاپروتا توضیح داد که تراشه والتمور، متفاوت می باشد برای اینکه روی یک حلقه بسته تمرکز نمی کند؛ بلکه بر یک استاندارد باز مبتنی است که در این مورد، یک پلت فرم پرداخت به حساب می آید. این حقیقت که شرکت او تراشه ها را می فروشد نیز باآنکه کاملا منحصربه فرد نیست اما با نمایش اثبات مفهوم در آزمایشگاه، کمی متفاوت می باشد.
ساخت اولین نمونه
این امر بدان معنا نیست که در راه رسیدن به این نقطه، آزمایش کافی وجود نداشته است. هنگامی که پاپروتا ایده نخست خویش را داشت، به "امل گرافسترا"(Amal Graafstra) که کارهایی در این حوزه انجام داده بود، روی آورد تا به وی در تحقق این رویا کمک نماید. وب سایت والتمور حالا از گرافسترا بعنوان مدیر ارشد فناوری شرکت و محترم ترین شخص در فضای ایمپلنت های هوشمند یاد می کند. با این حال، پاپروتا نگرانی های خویش را داشت.
پاپروتا تصریح کرد: امل اظهار داشت که نمی تواند موفقیت را تضمین کند برای اینکه پیش تر چنین کاری را انجام نداده است. من دائما می پرسیدم که خطر مبتلا شدن به عفونت چقدر است، احتمال موفقیت چقدر است، خطر شکست چقدر است و همچنین، هزاران پرسش دیگر. همه پاسخ هایی که دریافت کردم، این بود که نمی دانم برای اینکه پیش تر هیچ گاه این کار را انجام نداده ام.
در نهایت، اولین نمونه آماده شد و شرکت، بازاریابی ایمپلنت والتمور خویش را شروع کرد. این ایمپلنت هم اکنون، فقط در اروپا در دسترس می باشد اما امید می رود که در نهایت گسترش یابد و به آمریکا نیز برسد.
جهت استفاده از این تکنولوژی، مشتریان باید ابتدا ایمپلنت ۲۱۳ دلاری را از راه وبسایت شرکت سفارش دهند. آنها در مرحله بعد باید یک حساب در "MuchBetter.com" باز کنند تا یک کیف پول دیجیتالی در رابطه با ایمپلنت داشته باشند. بعد از آن، ایمپلنت را با یک کد فعال سازی آسان به حساب پیوند می دهند و برای شروع خرج کردن، پولی را به حساب اضافه می کنند و در نهایت به کلینیک پزشکی محله خود رجوع می کنند تا تراشه را زیر پوست خود نصب کنند.
این دستگاه با استفاده از فناوری "ارتباط میدان نزدیک"(NFC) کار می کند. این یک سیستم پرداختی مشابه "Apple Pay" است که در تلفن های همراه هوشمند استفاده می شود.
پاپروتا اظهار داشت: والتمور فقط مسئول سخت افزار ایمپلنت ها است. ما ایمپلنت را می سازیم و آنرا به مشتریان تحویل می دهیم. وقتی نوبت به نرم افزار و امنیت سایبری می رسد، همه چیز به شرکت هایی بستگی دارد که با آنها کار می نماییم و سیستم هایی که به کار می بریم.
آینده پرداخت چگونه است؟
یقینا پاپروتا در مورد چشم انداز آینده پرداخت ها، مطمئن به نظر می آید. با این حال، او اعتراف کرد که تنگناهایی وجود دارند. یکی از این تنگناها، این حقیقت است که فناوری آنها در مقایسه با کارت های بانکی که به صورت مجانی در دسترس هستند و نیازی به قرار دادن فیزیکی در بدن ندارند، هنوز نسبتا گران است.
همچنین، ایمپلنت ها کاری انجام نمی دهند که سایر گزینه های پرداخت قادر به عرضه آن نباشند. هیچ مشکل عمده ای وجود ندارد که ایمپلنت بخواهد آنرا حل کند. در هر حال، این استثنا وجود دارد که بعید است تراشه زیر پوستی خویش را به صورت تصادفی در خانه رها کنید و اگر شب بیرون از خانه باشید، احتمال ربوده شدن آن توسط دزدان کمتر است.
پاپروتا به نکته جالبی در مورد این مورد اشاره نمود که چرا بانکها امکان دارد واقعا علاقه مند به پذیرش این مورد باشند. وی ادامه داد: وقتی ایمپلنت را در دست خود نصب می کنید، روش پرداخت پیش فرض، انتخاب نخست شما می شود. این یک مزیت بزرگ برای بانکها است برای اینکه وقتی ۱۰ کارت در کیف پول خود دارید، بانکها برای انتخاب شما با هم رقابت می کنند. کسی که انتخاب می شود، برنده است و فراموش نکنیم که بانکها با کمک کارت های خود، از تراکنش ها درآمد کسب می کنند.
پاپروتا افزود: ما درحال برنامه ریزی برای معرفی چندین اپلیکیشن به ایمپلنت خود هستیم. بدین ترتیب، ایمپلنت ما فقط یک ایمپلنت پرداخت نیست؛ بلکه راهی برای مدیریت هویت دیجیتال و فیزیکی ما به حساب می آید. به غیر از پرداخت، می توانید از این ایمپلنت در فرودگاه جهت بررسی گذرنامه خود یا برای عرضه گواهی پزشکی مانند گواهی واکسن کووید-۱۹ استفاده کنید. هرچه برنامه ها و خصوصیت های بیشتری از یک ایمپلنت دریافت شوند، جذابیت آن برای مشتریان بیشتر خواهد شد. می توانید در مورد ایمپلنت بعنوان تجمیع کننده هویت ما فکر کنید.
پذیرش جهانی
باید دید که آیا مصرف ایمپلنت محقق می شود یا خیر. امکان دارد پاپروتا در مورد اولین ایمپلنت های پرداختی جهان بعنوان یک فناوری پذیرفته شده در سطح جهانی صحبت کند اما هنوز راه زیادی برای پذیرفته شدن آن وجود داشته باشد. با این حال، پاپروتا گرفتار توهم نیست. "جفری مور"(Geoffrey Moore)، نظریه پرداز سازمانی اظهار داشت که می داند این نوع فناوری هنوز با پذیرفته شدن در سطح جهانی، فاصله بسیاری دارد.
وی ادامه داد: من باور دارم مهم ترین چالشی که هم اکنون با آن مواجه هستیم، مقبولیت اجتماعی این دستگاه است. عدم پذیرش اجتماعی و موج شک و تردید، از نسل های قدیمی تری می آید که مشتاق هیچ نوع تغییری نیستند اما اگر به تاریخچه کامپیوتر های شخصی و اینترنت نگاه کنید، می بینید که نسل جوان آنرا توسعه داده و به شدت از آن پشتیبانی کرده اند. تجاری سازی کامل کامپیوتر شخصی نه یک سال یا دو سال، بلکه حداقل ۱۰ سال طول کشید و حتی هنوز هم می بینید که بعضی از افراد مسن، کامپیوتر شخصی ندارند و از آن استفاده نمی کنند. من معتقدم که در مورد ایمپلنت ها هم همینطور خواهد بود. در هر حال، من کاملا به آن متعهد هستم و آماده ام تا برای ۳۰ سال آینده روی این پروژه کار کنم.
منبع: 21th.ir
این مطلب بیست و یکم را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب