اگر دو کهکشان با هم برخورد کنند چه می شود؟
بیست و یکم: به گزارش بیست و یکم، برخورد کهکشانی، یکی از رویدادهای تماشایی جهان است اما بعضی از افراد در مورد نتیجه آن نگران هستند و می خواهند بدانند که در صورت رخ دادن برخورد کهکشانی، چه اتفاقی می افتد.
به گزارش بیست و یکم به نقل از ایسنا، برخوردهای کهکشانی، یکی از دیدنی ترین رویدادهای کیهان هستند. برخورد میان کهکشان هایی که در یک خوشه هم زیستی دارند، امری عادی است. جاذبه گرانشی بین دو یا چند کهکشان نزدیک به هم، آنها را در طول میلیونها سال به هم نزدیک تر می کند.
جاذبه می تواند کارهای بسیار شگفت انگیزی را در جهان انجام دهد. این نیروی نامرئی با ماده کیهانی بازی می کند و کارهایی مانند تبدیل کردن گاز و غبار به ستاره های درخشان جدید، تبدیل کردن سنگ های توده ای به سیارات کروی و در هم ریختن کل کهکشان ها را انجام می دهد. گرانش، کهکشان ها را به سمت یکدیگر سوق می دهد. زمانی که کهکشان ها به هم برسند، محتویات آنها در هم می پیچد و مخلوط می شود و همه آنها به یک گوی کهکشانی بزرگ تبدیل می شوند.
اخترشناسان چنین رویدادهایی را که بعنوان ادغام شناخته می شوند، حدودا در هر مرحله از فرایند مشاهده کرده اند. زمانی که کهکشان ها در کنار هم قرار می گیرند، گویی برای یک نشست فضایی بسیار مهم گردهم آمده اند. گرانش، کشش کهکشان ها را آغاز می کند تا از شکل اصلی خود دور شوند و آنچه در انتها باقی می ماند، یک گوی درهم و برهم است. تا آن زمان، تنها نشانه ای که ثابت می کند ادغام رخ داده، درخشش ضعیفی از مواد ستاره ای در اطراف این گوی است.
در این گزارش، به بررسی این مورد می پردازیم که هنگام برخورد کهکشان ها چه اتفاقی می افتد.
رقص گرانشی
برخورد کهکشانی، یک فرایند سریع نیست. کهکشان ها احیانا قبل از این که در نهایت با هم ادغام شوند، چندین بار از یکدیگر عبور خواهند کرد. کشش گرانشی هر دو کهکشان، شکل آنها را مخدوش می کند و سبب می شود که درهم ریخته و بی نظم به نظر برسند. هنگامی که کهکشان های مارپیچی به یکدیگر نزدیک می شوند، بازوهای آنها کشیده و منحرف می شوند. در طول میلیونها سال، کهکشان های درحال ادغام در یک رقص گرانشی محبوس خواهند شد. در طول این رقص، کشش گرانشی بین کهکشان ها، نیروهای جزر و مدی را بوجود می آورد. ابرهای بزرگ هیدروژن، کشیده و فشرده می شوند و اصطکاک ایجاد می کنند و سرعت تشکیل ستاره را می افزایند.
باآنکه از این فرایند بعنوان یک برخورد کهکشانی یاد می شود اما مهم می باشد که توجه داشته باشیم ستارگان درون کهکشان های درحال برخورد، در واقع با یکدیگر برخورد نمی کنند. فواصل بین ستاره ها آن قدر زیاد است که احتمال برخورد آنها زیاد نیست. با این حال، ستارگان در طول برخورد، فواصل بسیار زیادی را طی خواهند کرد. بعد از برخورد، بعید است که هیچ ستاره ای در موقعیت اصلی خود باقی بماند.
طی یک برخورد کهکشانی، سیاه چاله های کلان جرم واقع در مرکز هر دو کهکشان در نهایت با هم ادغام می شوند و یک سیاه چاله بسیار بزرگتر را می سازند.
اگرچه ستارگان با هم برخورد نخواهند کرد اما مهدهای ستاره ای که سحابی نامیده می شوند، با یکدیگر برخورد خواهند کرد. اندازه بزرگتر سحابی ها به این معناست که احتمال برخورد آنها با یکدیگر زیاد است. برخورد ابرهای بزرگ گاز هیدروژن، سبب ایجاد ستارگان بی شماری می شود. نیروهای جزر و مدی گرانشی و برخورد بین سحابی ها به افزایش سریع شکل گیری ستاره ها می انجامد.
طی یک برخورد کهکشانی، سیاه چاله های کلان جرم واقع در مرکز هر دو کهکشان در نهایت با هم ادغام می شوند و یک سیاه چاله بسیار بزرگتر را می سازند. برخورد دو سیاه چاله کلان جرم سبب تولید امواج گرانشی می شود که به سمت بیرون حرکت می کنند. علاوه بر این، مقدار زیادی از مواد در سیاه چاله های درحال ادغام می افتند و انرژی بالایی را تولید می کنند. این فرایند، ناحیه ای را به وجود می آورد که «هسته کهکشانی فعال»(AGN) نامیده می شود.
نتیجه نهایی
در طول یک برخورد معمولی کهکشانی، فرایند ستاره زایی که رخ می دهد، مقدار هیدروژن قابل استفاده در هر دو کهکشان را تخلیه می کند. سرعت تشکیل ستاره به آرامی کاسته می شود تا این که به صورت کامل متوقف شود. کهکشان ها بعد از ادغام کامل با یکدیگر، به یک کهکشان بیضوی بزرگ تبدیل می شوند که کاملا فاقد هرگونه خصوصیت فیزیکی قبلی مانند بازوهای مارپیچی است. بیشتر کهکشان های بیضوی احیانا محصول برخوردهای کهکشانی هستند و شواهدی وجود دارند که این مورد را تأیید می کنند. کهکشان های بیضوی فاقد مقدار کافی مواد ستاره ساز هستند؛ ازاین رو تشکیل ستاره در کهکشان های بیضوی به ندرت اتفاق می افتد. خود کهکشان های بیضوی هم در اوایل عمر جهان، نادر بودند. این مورد منطقی است چونکه در اوایل عمر جهان، زمان کافی برای آشکار شدن برخوردهای کهکشانی و تبدیل شدن به کهکشان های بیضوی سپری نشده بود.
سیارات و ستارگان به یکدیگر برخورد نخواهند کرد چونکه کهکشان ها دارای فضای زیادی هستند و احتمال بیشتری وجود دارد که ستاره ها و سیارات از کنار یکدیگر عبور کنند. اتفاقی که با تعامل کهکشان ها رخ می دهد، تا حدود زیادی به ترکیبات و اندازه کهکشان هایی بستگی دارد که درحال برخورد هستند. بهترین روشی که می تواند به درک ملاقات کهکشان ها کمک نماید، اینست که رفتار آنها را به جای برخورد، بعنوان ادغام در نظر بگیریم. سیارات و ستارگان به یکدیگر برخورد نخواهند کرد چونکه کهکشانها دارای فضای زیادی هستند و احتمال بیشتری وجود دارد که ستاره ها و سیارات از کنار یکدیگر عبور کنند.
خیلی از کهکشان های بزرگ می توانند کهکشان کوچک تری را جذب کنند. گرانش کهکشان بزرگ، کهکشان کوچک تر را به سمت خود می کشد و برخورد را بوجود می آورد. اگر یک کهکشان دارای حرکت کافی باشد، می تواند بعد از برخورد به دور شدن ادامه دهد. با این حال، بیشتر کهکشان ها به سمت یکدیگر کشیده می شوند و به حرکت خود از کنار یکدیگر ادامه نمی دهند چونکه حرکت کافی ندارند و کشش های گرانشی برای فرار بسیار قوی هستند.
این بدان معناست که کهکشان بزرگ تر آغاز به تغییر دادن کهکشان کوچکتر و ادغام آن در خود می کند. کهکشان ها از ستاره ها، مواد، گاز، سنگ ها و غبار تشکیل شده اند. هنگامی که کهکشان ها با هم ادغام می شوند، گازها با یکدیگر در تعامل قرار می گیرند. گازهای موجود در کهکشان ها، در ابرهای بزرگی وجود دارند که در سرتاسر منظومه کهکشانی پخش شده اند. این بدان معناست که ابرهای بزرگ گازی، بیشتر به ابرهای بزرگ گازی دیگر برخورد می کنند. گازها متراکم می شوند و فشار بیشتری را تجربه می کنند.
هنگامی که دو کهکشان با اندازه یکسان درحال ادغام شدن هستند، ستارگان جدید زیادی تشکیل می شوند و کهکشان های درحال ادغام شدن را درخشان تر می کنند. با این حال، اگر این کهکشان ها خیلی سریع ادغام شوند، خیلی از ستاره های تازه تشکیل شده احیانا اندکی بعد از شکل گیری خواهند مرد. همان گونه که کهکشان ها به یکدیگر نزدیک می شوند، کشیده شدن و تغییر شکل را آغاز می کنند و دنباله ها یا بازوها را پدید می آورند.
ادغام گازها، ستاره های جدیدی را بوجود می آورد و شکل جدید، بیضوی تر، کروی تر یا گاهی اوقات نامنظم تر می شود. این ادغام می تواند یک ابرکهکشان جدید را ایجاد نماید.
با آغاز ناپدید شدن بازوها، کهکشان بیضوی شکل به نظر می آید. ادغام گازها، ستاره های جدیدی را بوجود می آورد و شکل جدید، بیضوی تر، کروی تر یا گاهی اوقات نامنظم تر می شود. این ادغام می تواند یک ابرکهکشان جدید را ایجاد نماید. ستارگان هر کهکشان احیانا به مکان جدیدی در این ابرکهکشان منتقل می شوند و این بدان معناست که رابطه یک سیاره با سایر سیارات و منظومه های ستاره ای دیگر وجود نخواهد داشت.
به خاطر داشته باشید که تکمیل شدن این ادغام ها چند میلیارد سال طول می کشد. آنها در یک چشم به هم زدن اتفاق نمی افتند. کهکشان راه شیری و کهکشان «آندرومدا»(Andromeda) در راه برخورد به سمت یکدیگر حرکت می کنند اما میلیونها سال زمان خواهد برد تا هر دو با هم برخورد کنند. دانشمندان باور دارند که سیاه چاله های کهکشان «آندرومدا» و راه شیری با هم ترکیب خواهند شد اما نمی دانند این مورد چگونه بر بقیه کهکشان تاثیر خواهد گذاشت.
آیا کهکشان راه شیری با کهکشان آندرومدا برخورد خواهد کرد؟
کهکشان راه شیری که متشکل از چند صد میلیارد ستاره همچون خورشید و همینطور سیاره ما زمین است، در راه ادغام شدن با کهکشان آندرومدا قرار دارد.
تصویری که «تلسکوپ فضایی هابل»(HST) ناسا ثبت کرده است، سه کهکشان دوردست را درحال کوشش برای فروپاشی یکدیگر نشان داده است. به قول ناسا، این سقوط کیهانی که بعنوان ادغام سه کهکشان شناخته می شود، زمانی رخ می دهد که سه کهکشان به آرامی به یکدیگر نزدیک می شوند و با نیروهای گرانشی رقیب خود، از هم می پاشند. ادغام هایی از این دست، در سرتاسر جهان و همه کهکشان های بزرگ رایج است.
باآنکه این پدیده بیشتر یک هرج و مرج به نظر می آید اما ادغام هایی از این دست، بیشتر برای خلقت هستند تا تخریب. با برخورد و متراکم شدن گاز سه کهکشان همسایه، دریای وسیعی از مواد در مرکز کهکشان تازه متحد شده جمع می شود که ستارگان جدیدی از آن بیرون می آیند.
گمان می رود که کهکشان راه شیری در طول ۱۲ میلیارد سال گذشته، بیشتر از ۱۲ کهکشان را بلعیده باشد. ستارگان موجود عموما بدون صدمه دیدن از این ماجرا جان سالم به در خواهند برد. باآنکه طناب کشی گرانشی میان این سه کهکشان، مسیرهای مداری خیلی از ستارگان موجود را منحرف می کند اما فضای زیادی بین این ستاره ها دیده می شود که احتمال برخورد نسبتا کمی در آن وجود دارد. باآنکه فرایند برخورد کهکشانی، ستاره ها را به ساختارهای جدیدی بازآرایی می کند اما از آنجائیکه فضای بسیار گسترده ای بین ستاره ها قرار گرفته، بسیار بعید است که حتی یک ستاره در طول این فرایند با ستاره دیگری برخورد مستقیم داشته باشد. از طرفی، اگر ستاره ها و سیاره ها با یکدیگر برخورد کنند، نتایج فاجعه باری پدید خواهد آمد.
مطالعه ادغام های کهکشانی می تواند به اخترشناسان در درک گذشته و آینده کهکشان راه شیری کمک نماید. گمان می رود که کهکشان راه شیری در طول ۱۲ میلیارد سال گذشته، بیشتر از ۱۲ کهکشان را بلعیده باشد.
کهکشان ها مجموعه ای از ستارگان، گاز، غبار و ماده تاریک هستند که با کمک گرانش در کنار هم قرار گرفته اند. ظاهر و ترکیب کهکشان ها در طول میلیاردها سال به واسطه تعامل با گروه هایی از ستارگان و سایر کهکشان ها شکل گرفته است. دانشمندان با استفاده از ابر رایانه ها می توانند گذشته را مورد بررسی قرار دهند و شبیه سازی کنند که چگونه یک کهکشان امکان دارد در کیهان اولیه شکل گرفته و به آنچه امروز می بینیم، رسیده باشد.
برخوردهای بعدی می توانند مواد را به سمت حومه کهکشان سوق دهند و بازوهای مارپیچی گسترده ای را ایجاد کنند که پر از ستاره هستند.
کهکشان راه شیری مقرر است در حدود پنج میلیارد سال آینده، با کهکشان آندرومدا که نزدیکترین همسایه بزرگ ما محسوب می شود، برخورد کند. کهکشان راه شیری مقرر است در حدود پنج میلیارد سال آینده، با کهکشان آندرومدا که نزدیکترین همسایه بزرگ ما محسوب می شود، برخورد کند. دانشمندان با شبیه سازی این رخداد به کمک ابر رایانه ها می توانند پیشبینی کنند که چه اتفاقی می افتد.
به گفته ناسا، این ادغام می تواند آسمان شب را به صورت کامل برای زمین تغییر دهد اما احیانا منظومه شمسی را بدون صدمه به جا خواهد گذاشت. زمانی که با آندرومدا ادغام شویم، خورشید ما به یک غول سرخ رنگ تبدیل خواهد شد و عطارد و زهره و سپس زمین را خواهد بلعید اما خورشید می تواند تا قبل از آن زمان، دردسرهای زیادی را برای ما ایجاد نماید.
باآنکه عمر ما برای دیدن این برخورد کهکشانی کافی نیست اما دانشمندان با شبیه سازی های کامپیوتری می توانند آنرا مقابل دیدگان ما قرار دهند.
به گفته دانشمندانی که این پدیده را شبیه سازی کرده اند، نتیجه برخورد آندرومدا و کهکشان راه شیری، تولد یک کهکشان جدید و بزرگتر خواهد بود اما این منظومه جدید به جای اینکه مانند پیشینیان خود مارپیچی باشد، به شکل یک بیضی غول پیکر در خواهد آمد.
این شبیه سازی ها شامل جزئیاتی از اتفاقاتی هستند که برای سیاه چاله های کلان جرم پنهان شده در مرکز هر دو کهکشان رخ می دهند. این جفت در نهایت یک سیستم دوتایی را در قلب کهکشان جدید و بزرگتر تشکیل خواهند داد؛ باآنکه این سیستم دوتایی پایدار نیست. تعامل با محیط اطراف بدان معناست که این جفت به شکل مارپیچی به سمت داخل می روند و در حین انجام دادن این کار، امواج گرانشی را ساطع می کنند. سیگنال موج گرانشی رویدادی از این دست را نمی توان با تلسکوپی مانند «رصدخانه موج گرانشی با تداخل سنج لیزری»(LIGO) شناسایی کرد که تنها نسبت به ادغام سیاه چاله های کم جرم و ستاره های نوترونی حساس است.
چه چیزی می تواند یک کهکشان را نابود کند؟
سیاه چاله ها درون کهکشان های میزبان خود شکل می گیرند، متناسب با آنها رشد می کنند و یک قرص برافزایشی را می سازند که در نهایت میزبان را از بین می برد. از این نظر میتوان آنها را بعنوان ویروس های طبیعی فضا توصیف کرد.
دانشمندان دریافته اند که سیاه چاله ها امکان دارد کل کهکشان ها را با انرژی خود از بین ببرند، ستاره ها را قبل از تولد آنها به مرگ محکوم کنند و بقیه ستارگان را هم به تدریج از بین ببرند.
سیاه چاله ها کهکشان میزبان خویش را از بین می برند. ازاین رو میتوان آنها را بعنوان ویروس های طبیعی فضا توصیف کرد.سیاه چاله های کلان جرم حدودا در مرکز هر کهکشانی قرار دارند و بعضی از آنها تا میلیاردها برابر جرم خورشید ما رشد می کنند. دانشمندان به جهت اینکه ببینند این هیولاها می توانند چه تاثیری داشته باشند، به داده های تلسکوپ هایی مانند تلسکوپ فضایی هابل و «رصدخانه پرتو ایکس چاندرا»(CXO) تکیه کردند و به دنبال کهکشان هایی با گسیل پرتو ایکس بسیار بالا بودند چونکه این نشانه کلاسیک سیاه چاله هایی است که گاز و غبار را می بلعند.
کهکشان راه شیری زیاد فعال نیست. این کهکشان هر سال حدودا سه تا چهار ستاره جدید را در بدن مارپیچی خود تولید می کند و ستارگان در هر سنی را میتوان به صورت پراکنده در سراسر آن یافت. در هر حال، برخی کهکشان ها حتی ساکت تر هستند؛ همچون کهکشان های بیضوی که شکل گیری بیشتر ستاره های آنها مدت ها پیش متوقف شده است. در این کهکشان ها، هیچ یا تعداد بسیار کمی از ستاره ها را نمی توان جوان تر از یک سن خاص یافت و این نشان داده است در نقطه ای از زمان، شکل گیری بیشتر ستاره ها به صورت ناگهانی متوقف شده است.
این که چگونه شکل گیری ستاره در این کهکشان های صاف و حدودا بدون خصوصیت خاموش می شود، یک راز است اما ستاره شناسان براین باورند که شاید ارتباطی با سیاه چاله های کلان جرم موجود در مرکز هر کهکشان داشته باشد. یک گروه بین المللی از ستاره شناسان، با بررسی مجدد کیهان اولیه تلاش کردند تا درستی این فرضیه را بررسی نمایند. این گروه پژوهشی با کمک بعضی از قوی ترین تلسکوپ های جهان، داده هایی را در طول موج های چندگانه نور جمع آوری کردند تا کهکشان هایی را شناسایی کنند که نور آنها بین ۹.۵ تا ۱۲.۵ میلیارد سال در فضا-زمان سفر کرده است.
اولین گام این گروه پژوهشی، استفاده از داده های نوری و فروسرخ برای شناسایی کهکشان هایی بود که ستاره زایی در آنها درحال انجام شدن است و همچنین، کهکشان هایی که تشکیل شدن ستاره در آنها متوقف شده است.
گام بعدی، استفاده از اشعه ایکس و داده های رادیویی برای شناسایی فعالیت سیاه چاله های بزرگ بود. این مکانیسمی است که اخترشناسان معتقدند سیستم تشکیل ستاره امکان دارد به واسطه آن خاموش شود. هنگامی که یک سیاه چاله کلان جرم فعال است، مقدار زیادی ماده را از فضای اطراف خود می بلعد. این یک فرایند درهم وبرهم و خشونت آمیز است و چیزی را تولید می کند که در مجموع بعنوان بازخورد شناخته می شود.
همه ما می دانیم که هیچ چیز نمی تواند از ورای افق رویداد یک سیاه چاله بیرون بیاید اما فضای اطراف آن مبحث متفاوتی است. مواد مانند آب که به دور یک زهکش می چرخد، در اطراف سیاه چاله می چرخند. گرانش و اصطکاک، تشعشعات شدیدی را تولید می کنند.
شکل دیگری از بازخورد، به صورت فواره هایی است که از نواحی قطبی سیاه چاله منفجر می شوند. تصور می شود که مواد بیرون از افق رویداد، در امتداد میدان مغناطیسی بیرونی سیاه چاله شتاب می گیرند، از قطب ها پرتاب می شوند و با درصد قابل توجهی از سرعت نور حرکت می کنند.
بسیار محتمل است که یک سیاه چاله کلان جرم فعال، در مرگ ناگهانی این کهکشان های مرموز و شبح مانند نقش داشته باشد. سیاه چاله های کلان جرم فعال در نهایت بادهای شدیدی را تولید می کنند که به سمت کهکشان های آنها می روند. تصور بر اینست که هر سه شکل بازخورد شامل تشعشع ها، فواره ها و بادها، گاز مولکولی سردی را که برای شکل گیری ستاره های نوزاد لازم است، گرم می کنند و دور نگه می دارند.
در چنین فاصله های گسترده ای، دیدن کهکشان ها خیلی سخت تر است. آنها از زاویه دید ما روی زمین، بسیار کوچک و خیلی کم رنگ هستند. بنابراین، پژوهشگران مجبور شدند کهکشان ها را کنار هم بچینند تا بر نور رادیویی و اشعه ایکس تاکید کنند که نشانه های گویای یک سیاه چاله کلان جرم فعال در میلیاردها سال پیش است.
این روش کار کرد و نتیجه آن یک سیگنال پرتو ایکس و رادیویی بود. این سیگنال آن قدر قوی بود که نمی توان آنرا تنها توسط ستارگان کهکشان ها شرح داد. بهترین توضیح برای این سیگنال، یک سیاه چاله کلان جرم فعال است. علاوه بر این، سیگنال در کهکشان هایی که ستاره زایی در آنها درحال انجام شدن است، به وضوح دیده نمی شود.
پژوهشگران نتیجه گرفتند که بسیار محتمل است که یک سیاه چاله کلان جرم فعال، در مرگ ناگهانی این کهکشان های مرموز و شبح مانند نقش داشته باشد.
این پژوهش، در «The Astrophysical Journal» به چاپ رسید.
سیاه چاله های قاتل
شواهد بیشتری در خصوص اینکه بعضی از سیاه چاله های کلان جرم، شکل گیری ستاره ها را در کهکشان های آنها از بین برده اند، در پژوهشی مورد بررسی قرار گرفت که ۱۲.۵ میلیارد سال قبل از کیهان اولیه را مد نظر قرار داده بود.
ستارگان زمانی شکل می گیرند که ابرهای سرد حاوی گاز هیدروژن فرو می ریزند و تکه تکه و متراکم می شوند. روند تشکیل شدن ستاره در کهکشان راه شیری مانند خیلی از کهکشان های دیگر همچنان ادامه دارد اما به نظر می آید که بعضی از کهکشان ها مانند کهکشان های بیضوی بزرگ، میلیاردها سال پیش به روند تشکیل دادن ستاره پایان داده اند.
ستاره شناسان این نظریه را مطرح می کنند که بازخورد به شکل تشعشعات قوی ساطع شده از موادی که در اطراف یک سیاه چاله کلان جرم در مرکز کهکشان می چرخند، می تواند گاز مولکولی آن کهکشان را گرم کند و از فروپاشی آن برای تشکیل شدن ستاره ها جلوگیری نماید. حتی امکان دارد آن گاز را به صورت کامل از یک کهکشان بیرون بفرستد. این کهکشان ها بعنوان کهکشان های «قرمز و مرده» توصیف می شوند چونکه وقتی شکل گیری ستارگان متوقف می شود، تنها ستاره هایی که باقی می مانند، ستارگان قرمز و سرد با عمر طولانی هستند.
باآنکه شواهد غیرمستقیم زیادی وجود دارد در خصوص اینکه بازخورد سیاه چاله ها می تواند شکل گیری ستاره ها را سرکوب کند اما ستاره شناسان هنوز منتظر به دست آوردن مشاهدات قطعی در مورد این فرایند هستند و کوشش می کنند چگونگی وقوع آنرا درک کنند. یک گروه پژوهشی با بررسی این مورد نشان داد کهکشان های جهان اولیه که تشکیل ستارگان در آنها متوقف شده است، دارای سیاه چاله های مرکزی هستند که فعال تر از کهکشان های درحال تشکیل دادن ستاره عمل می کنند.
این گروه پژوهشی به سرپرستی «کی ایتو»(Kei Ito)، پژوهشگر «دانشگاه تحصیلات تکمیلی برای مطالعات پیشرفته»(SOKENDAI) در ژاپن، آرشیوهای بررسی تکامل کیهانی را برای کهکشان های دور جستجو کردند تا این فرضیه را آزمایش نمایند که سیاه چاله های فعال و کهکشان های قرمز و مرده به هم مرتبط هستند یا خیر.
فعالیت سیاه چاله ها در کهکشان های قرمز و مرده، قوی تری از کهکشان هایی است که هنوز درحال تشکیل ستاره هستند. در این پژوهش، بعضی از بزرگترین و قوی ترین تلسکوپ ها مانند «تلسکوپ سوبارو»(Subaru Telescope) در هاوایی، تلسکوپ رادیویی «آرایه بسیار بزرگ»(VLA) در نیومکزیکو، تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ «ایکس ام ام-نیوتون»(XMM-Newton) مورد استفاده قرار گرفتند.
ایتو و گروهش، کهکشان هایی را بررسی کردند که ۹.۵ تا ۱۲.۵ میلیارد سال پیش وجود داشته اند. این در حالیست که قدیمی ترین کهکشان ها تنها ۱.۳ میلیارد سال بعد از انفجار بزرگ شکل گرفته اند. پژوهشگران به دنبال سیگنال های پرتو ایکس و رادیویی ساطع شده از سیاه چاله های فعال بودند اما از آنجائیکه این سیگنال ها کاملا ضعیف هستند، مجبور شدند تصاویر پرتو ایکس و رادیویی چند نمونه از این کهکشان های دور را با هم ترکیب کنند.
این گروه پژوهشی دریافتند که فعالیت سیاه چاله ها در کهکشان های قرمز و مرده، قویتر از کهکشان هایی است که هنوز درحال تشکیل ستاره هستند.
باآنکه یافته های جدید ثابت نمی کنند که بازخورد سیاه چاله ها، روند شکل گیری ستاره ها را خاموش می کند اما با اثبات ارتباط سیاه چاله های فعال به کهکشان های قرمز و مرده، این فرضیه تقویت می شود.
این پژوهش، در مجله «Astrophysical» به چاپ رسید.
منبع: بیست و یكم
این مطلب بیست و یکم را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب