به كمك فناوری نانو؛
میکروربات جلبکی سرعت بهبود سرطان ریه را بیشتر می کند
بیست و یکم: مهندسان فناوری نانو دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو میکرو ربات هایی ابداع نموده اند که توزیع مستقیم داروی سرطان به ریه ها را ممکن می کند. این میکروربات ها از جلبک ابداع شده اند.
به گزارش بیست و یکم به نقل از اینترستینگ انجینرینگ، توانایی کنترل گسترش سرطان یا همان متاستاز در کوشش برای شکست این بیماری نقش مهمی دارد. ریه ها نیز عضوی مهم هستند که مقصد سلول های سرطانی هستند. ریه ها همانطور که در تحقیق انتشار یافته با اهمیت ترین عضو بدن هستند که هدف متاستاز قرار می گیرند بنا بر این نانو مهندسان مشغول توسعه استراتژی های درمانی بهتر یا همان میکروربات هستند که از قرص عملکرد بهتری دارد. جوزف وانگ و لیانگ فانگ ژانگ نانو مهندسان این تحقیق نوآورانه هستند. فعالیت وانگ روی تحقیقات ربات های نانو و میکرو متمرکز است. از طرف دیگر نانو ذرات مقلد سلول برای درمان عفونت و بیماری توسعه داده است. آنها درجستجو برای ارائه یک روش جدید انتقال دارو، با کمک یکدیگر مشغول طراحی میکروربات هایی هستند تا عفونت های باکتریایی در معده و خون را هدف بگیرند. بردلی نلسون باکتری ای کولای را میکروربات طبیعی نامیده است. آناتومی این باکتری به عنوان یک ارگانیسم تک سلولی به آن اجازه می دهد تا محیط اطرافش را حس کند و با کمک نرم افزاری در بدن حرکت نماید. پژوهشگران نیز در اصل این توانایی را کپی برداری کردند تا بجای ابتلای بدن به عفونت آنرا درمان کنند. مهندسان جلبک های سبز را با دوکسوروبیسین (doxorubicin) پر کردند برای اینکه میکروربات ها نیازمند یک قابلیت ارگانیک هستند که به آنها امکان شنا کردن و در نتیجه توزیع یکسان دارو به منطقه عفونی می دهد. آنها در اولین مرحله میکروربات را در دستگاه گوارش موش ها آزمایش کردند. آنها خواهان توزیع دوکسوروبیسین بودند که معروف است عوارض جانبی شدیدی با نتایج نامطلوب کمتری دارد. آنها تصمیمی برای آزمایش دارو نداشتند. در هر حال پژوهشگران نشان دادند میکروربات ها ذات الریه در ریه موش ها را بسیار موثرتر از تزریق آنتی بیوتیک درمان کردند. آنها حالا تصمیم دارند روی ریه تمرکز کنند. پژوهشگران در تازه ترین پژوهش خود میکروربات های بیوهیبریدی را به ریه های سرطانی موش ها فرستادند تا ملانومای گسترده شده در بدن را درمان کنند. بعد از تزریق ۴ دوز از این دارو علایم و نرخ زنده ماندن موش ها به میزان قابل توجهی بهبود یافت. پژوهشگران متوجه شدند متوسط زمان زنده ماندن موش های درمان شده ۳۷ روز است که نسبت به متوسط این شاخص در موش های درمان نشده (۲۷ روز) بسیار بیشتر است. با این وجود مهندسان باید میکروربات هایی طراحی می کردند که سیستم ایمنی بدن را تحریک نمی کرد. برای همین منظور آنها میکروربات های شناگر را با لایه ای محافظ از غشای گلبول های قرمز خون پوشاندند. این پوشش سبب شد نانو ذرات شبیه گلبول های قرمز خون به نظر بیایند و در نتیجه سیستم ایمنی واکنش نشان نداد.
منبع: بیست و یكم
این مطلب بیست و یکم را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب