چسباندن بافت ها بدون بخیه با کمک فناوری چاپ سه بعدی
به گزارش بیست و یکم، یک چسب انعطاف پذیر جدید که با فناوری چاپ سه بعدی ساخته شده است می تواند برای ترمیم بافت های صدمه دیده مورد استفاده قرار گیرد.
به گزارش بیست و یکم به نقل از ایسنا، در آینده نزدیک، شکل جدیدی از مواد که مانند بانداژ عمل می کنند، می توانند قلب های صدمه دیده یا سایر قسمت های بدن را با ادغام شدن با بافت موجود، ترمیم کنند.
به نقل از آی ای، محققان متد جدیدی را برای چاپ سه بعدی موادی بوجود آورده اند که قدرت و انعطاف پذیری بافت انسانی را شبیه سازی می کنند.
دانشگاه کلرادو بولدر با دانشگاه پنسیلوانیا برای توسعه این روش چاپ سه بعدی جدید به نام درمان پیوسته بعد از نوردهی به کمک شروع ردوکس(CLEAR) همکاری کرد.
در این رویکرد، موادی با ترکیبی منحصر به فرد از خصوصیت ها همچون انعطاف پذیری برای تحمل ضربان ثابت قلب، مقاومت در مقابل فشار مفاصل، و سازگاری با نیازهای خاص بیمار به دست می آید. این گروه امیدوارند که این روش آنها سبب ایجاد مواد زیستی پیشرفته مانند بانداژ قلب حامل دارو، تکه های غضروفی و بخیه های بدون سوزن شود.
جیسون بوردیک(Jason Burdick)، نویسنده ارشد این مطالعه می گوید: بافت های قلب و غضروف از این نظر مشابه هستند و آن اینست که ظرفیت بسیار محدودی برای ترمیم خود دارند. وقتی چنین بافت هایی صدمه ببینند، دیگر راه برگشتی وجود ندارد. با توسعه مواد جدید و انعطاف پذیرتر برای بهبود فرایند ترمیم، می توانیم تاثیر زیادی بر چنین بیمارانی داشته باشیم.
مواد فوق العاده قوی ساخته شده است
چاپگرهای سه بعدی، اشیاء را لایه به لایه با استفاده از مواد مختلف همچون سلول های زنده می سازند. باآنکه هیدروژل ها برای ساخت بافت های مصنوعی انتخابهای محبوبی به شمار می روند ولی هیدروژل های استاندارد چاپ سه بعدی گاهی اوقات فاقد استقامت و انعطاف پذیری لازم برای کاربردهای پزشکی هستند.
بوردیک می گوید: تصور کنید که یک پلاستیک سفت و سخت به قلب خود چسبانده باشید. در حالیکه قلب شما می تپد این پلاستیک تغییر شکل نمی دهد و تنها می شکند.
با این وجود، این فرایند سه بعدی جدید، مواد محکم و انعطاف پذیری تولید می کند که می توانند به بافت مرطوب بچسبد. این چسب با در هم تنیدگی مولکول های بلند در مواد چاپ سه بعدی شده کار می کند. این ایده از درهم تنیدگی پیچیده ای که در کرم ها یافت می شود، به وجود آمد.
این مواد تازه، تحت آزمایش کشش و تحمل وزن شدید قرار گرفتند. حتی در یک روش نسبتا غیرعادی یک دوچرخه روی نمونه حرکت کرد.
آنها دریافتند که این مواد فوق العاده سخت تر از موادی هستند که با استفاده از فرایند چاپ سه بعدی استاندارد ایجاد می شوند. به طرز چشمگیری، این مواد همینطور سازگاری و چسبندگی به بافت ها و اندام های حیوانی را نشان دادند.
ما حالا می توانیم این مواد چسبی را چاپ سه بعدی نماییم که به اندازه کافی قوی هستند تا بافت را به صورت مکانیکی پشتیبانی کنند. مت دیویدسون (Matt Davidson)، نویسنده اول و یکی از همکاران پژوهشی در لابراتوار بوردیک، می گوید: ما پیش از این هیچگاه نتوانسته بودیم چنین کاری انجام دهیم.
این فرایند انرژی -دوست است
بوردیک و گروهش، آینده ای را متصور هستند که در آن میتوان از این مواد برای ترمیم نقایص قلبی، تجویز داروهای التیام دهنده بافت به صورت مستقیم روی اندام ها، تثبیت مشکلات دیسک ها و بستن ناحیه جراحی بدون بخیه بهره برد.
علاوه بر این، این رویکرد سازگار با محیط زیست است چونکه مرحله سخت شدن انرژی بری که معمولاً در پرینت سه بعدی مورد نیاز است را دور می زند.
این گروه یک پتنت اولیه را ثبت کرده اند و بزودی تحقیقات بیشتری را جهت بررسی پاسخ بافت به این مواد انجام خواهند داد.
این یافته ها در مجله Science گزارش شده است.
منبع: بیست و یكم
این مطلب بیست و یکم را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب