ذخیره داده ها با خط میخی ۴ برابر بهتر از باینری است!
به گزارش بیست و یکم، دانشمندان در اظهار نظری جالب توجه می گویند، فناوری ذخیره سازی داده ها به شکل خط میخی چهار برابر بهتر از روش باینری است.
به گزارش بیست و یکم به نقل از ایسنا، در حالی که خط میخی مبتنی بر فرورفتگی های بوجود آمده در لوح های گِلی با قلم نی بوده است، یک سیستم جدید، داده ها را از راه فرورفتگی های نانومقیاس ساخته شده در پلیمری با فناوری پیشرفته بوسیله ی یک نازل با نوک ریز نصب شده بر روی میکروسکوپ اتمی ذخیره می کند.
به نقل از نیواطلس، خط میخی قدیمی ترین شکل نوشتار در جهان است که شامل ایجاد تورفتگی در لوح های گلی بوده است. حالا دانشمندان یک سامانه ذخیره سازی داده ها را توسعه داده اند که مانند نوشتن به خط میخی روی استروئیدها است و می تواند اطلاعات بیشتری را نسبت به یک هارد دیسک معمولی ذخیره کند.
این تکنولوژی جدید آزمایشی توسط ابیگیل مان(Abigail Mann) و همکارانش در دانشگاه فلیندرز(Flinders) استرالیا ابداع شده است.
این سیستم به جای یک صفحه گِلی، از یک نوار پلیمری ارزانقیمت متشکل از گوگرد و یک ترکیب شیمیایی به نام دی سیکلوپنتادین استفاده می نماید.
داده ها بر روی آن نوار پلیمری به شکل یک مجموعه از تورفتگی ها در مقیاس نانو ذخیره می شوند. این تورفتگی های کوچک به جای قلم نی با استفاده از یک نازل با نوک ریز نصب شده بر روی میکروسکوپ اتمی ایجاد و خوانده می شوند.
در تلاشهای قبلی در چنین سیستم های ذخیره سازی داده ای «مبتنی بر تورفتگی»، تورفتگی ها بعنوان کد باینری عمل می کردند. بدین صورت که وجود یک تورفتگی، نشان دهنده ۱ بود و عدم وجود تورفتگی نشان دهنده ۰ بود.
نه تنها تولید بسترهای پلیمری که در سیستم های قبلی استفاده می شد، دشوار بود، بلکه پایدار و عملکردی نیر نبودند. اینجاست که پلیمر جدید محققان فلیندرز وارد می شود.
این پلیمر به اندازه کافی حساس است که بتوان عمق هر تورفتگی را دقیقا تغییر داد. در نتیجه، به جای این که داده ها از راه کد باینری دو حالته ذخیره شوند، میتوان آنها را از راه یک کد سه تایی سه حالته ذخیره کرد که در آن عدم وجود تورفتگی معادل ۰ است، یک تورفتگی با عمق ۰.۳ تا ۱.۰ نانومتر معادل ۱ است و یک تورفتگی با عمق ۱.۵ تا ۲.۵ نانومتر معادل ۲ است.
این توانایی، چگالی داده های این سیستم را چهار برابر نسبت به کدگذاری باینری بالا می برد.
علاوه بر این، فرورفتگی ها دست نخورده و قابل خواندن باقی می مانند تا وقتی که پلیمر تنها به مدت ۱۰ ثانیه تا دمای ۱۴۰ درجه سانتیگراد گرم شود و در نتیجه پاک شود. سپس میتوان نوار را با داده های جدید بازنویسی کرد.
در آزمایش هایی که تابحال انجام شده است، این ماده تا چهار چرخه نوشتن، خواندن، پاک کردن و بازنویسی را پشت سر گذاشته است.
فرایند ایجاد این تورفتگی ها را میتوان بعنوان یک مزیت اضافی در دمای اتاق انجام داد و انرژی مورد نیاز سیستم را نسبتاً پایین نگه داشت.
ابیگل مان که دانشجوی دکترا در کالج علوم و مهندسی دانشگاه فلیندرز است، می گوید: این پژوهش پتانسیل استفاده از پلی سولفیدهای ساده و تجدیدپذیر را در ذخیره سازی داده های مکانیکی باز می کند و یک جایگزین بالقوه با انرژی کمتر، چگالی بالاتر و جایگزین پایدارتر برای فناوری های فعلی عرضه می کند.
این پژوهش در مجله Advanced Science انتشار یافته است.
منبع: 21th.ir
این مطلب بیست و یکم را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب